Het Verleden...
Eén glimlach...
die me zo deed beven...
die me zo zalig deed voelen..
Eén stem...
die alles voor me betekende...
die mij altijd hielp, als het nodig was...
Eén woord...
die me zo geruststelde...
waar ik zo van hield...
die ik nooit meer vergeet...
Eén knipoog...
die me zo deed zweven...
die me het gevoel gaf, je te kennen...
die me deed blozen...
Eén jongen...
die zoveel moois bezat...
maar niets in zich had
die me zo deed beven...
die me zo zalig deed voelen..
Eén stem...
die alles voor me betekende...
die mij altijd hielp, als het nodig was...
Eén woord...
die me zo geruststelde...
waar ik zo van hield...
die ik nooit meer vergeet...
Eén knipoog...
die me zo deed zweven...
die me het gevoel gaf, je te kennen...
die me deed blozen...
Eén jongen...
die zoveel moois bezat...
maar niets in zich had
Reacties op dit gedicht
| tom buls: | Maandag, juni 10, 2002 10:29 |
| over dit gedicht wil ik graag nog wat uitleg wat je hiermee bedoeld. Kmoet wel zeggen dat het mooi verwoord is. echt waar. xje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: carentjen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 09 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||