Mijn herinnering
Ik huiver op mijn benen
en voel koortsachtig, gloeiend en waterkoud
van warme wangen en koude tranen
Ik kan nauwelijks nog bewegen,
mijn grote blauwe kijkers
staren jouw diepbruine ogen aan,
die van de foto…
Ze lijken vochtig en spreken van toen
een stomme foto die voor mij zoveel meer zegt
die blik die me gevangen houdt.
Soms lijk je zelfs te bewegen, maar tevergeefs.
De mooiste herinnering aan mijn jonge leven
die alleen met jouw,
een herinnering van slechts vijf op zeven...
-L.ke-
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Laurake | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||