Einde...
haar ooit maagdelijk witte huid,
zal nooit meer zijn,
nu bedorven door een blauwe schijn,
die de koude achterliet,
nooit meer maagdelijk, liggend op aarde,
haar ogen staren in oneindigheid,
en ondanks polsslag,
ze is gestorven...,
staat haar hart stil,
ze is dood,
haar lichaam geschonden,
een ziel,
verdronken in vernedering,
God...,
God,...
geknield naast haar,
huil ik de tranen,
die zij niet huilen kan,
ze is...,
ondanks haar pols,
God, ze is dood,
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Woensdag, juni 12, 2002 14:39 |
| idd om stil van te worden Charly.. | |
| pramodah: | Woensdag, juni 12, 2002 00:01 |
| mag ik ......even .......stil zijn....... pramodah |
|
| Koelemij, Harold: | Dinsdag, juni 11, 2002 23:43 |
| ahum gepaste stilte |
|
| Josie: | Dinsdag, juni 11, 2002 23:07 |
| .... | |
| Sheena: | Dinsdag, juni 11, 2002 22:49 |
| huivering langs mijn ruggegraat ...... Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: charly | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||