'n donkere weg
Snel en angstig ren ik door
Over die donkere weg zonder licht
Net als ik denk dat ik veilig ben
Verschijnt er langzaam een gezicht
Ik dacht toch echt dat ik hem
Uit mijn herinneringen had verbannen
Ik kreeg net een beetje vertrouwen
In alle andere mannen
Maar hij blijft rondspoken
Hij eist een plekje in mijn hoofd
Hij is degene
Die 's avonds het licht dooft
Praten hierover kan ik niet
Daarom schrijf ik gedichten
En ik hoop eigelijk
Dat 't mijn verdriet wat kan verlichten
Reacties op dit gedicht
| promise: | Maandag, december 22, 2003 18:37 |
| ik heb het er ook moeilijk mee gehad, nog steeds eigelijk. Ik heb het 2 mensen verteld en daar kan ik wel mee praten. Door gedichten zet je bepaalde stapjes op een rijtje en snap je jezelf mss wat beter.. Maar verbannen... het lijkt te kunnen maar soms... lijkt het ook dat je het nooit voor elkaar zal krijgen.. liefs, |
|
| Bert Lagom: | Woensdag, juni 12, 2002 21:54 |
| De woorden dat je hier neer zet is gewoon een mooi voorbeeld van ontlading... De reacties die je er op krijgt zijn dan weer een leidraad naar de verwerking... Misschien een klein hulpmiddel dat ik indertijd ook toepaste.. Waneer hij rond spookt in je hoofd, dan sluit je je ogen even en zeg in je zelf 'ga weg uit mijn hoofd' Meestal verdween bij mij het beeld... Meisje, je zal er komen, langzaam maar zeker... Veel sterkte Ben |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lovertje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 12 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||