Soms weet ik met mezelf geen raad,
dan sta jij weer voor me klaar met raad en daad.
Ik pieker vaak over de kinderen,
maar dan zeg jij weer: "Laat dat je toch niet hinderen."
Je weet, dat ik me dan loop te verbijten,
en dat deze gedachten zullen moeten slijten.
Maar een vader, die zijn kinderen zò negeert,
dat is iets wat mij heel erg deert.
Ik kan het niet van mij afzetten
en soms heb ik het idee, dat dit onze relatie gaat beletten.
Ik zou dit zo graag anders zien.
Zou dit nog komen, in de toekomst misschien?
Ook om jouw zoon heb ik vaak verdriet.
Ik hoop dan maar, dat niemand het ziet.
Toch zie ik onze toekomst zonnig tegemoet,
want jou naast me te weten, dat doet mij zò goed.
Je bent mijn steun en toeverlaat.
Ik hoop dat onze liefde nooit meer over gaat.
In het begin had ik in onze relatie totaal geen vertrouwen,
maar dat ben ik toen snel op gaan bouwen.
Het is nu zelfs zo erg gesteld,
als je niet bij me bent voel ik me door eenzaamheid gekweld.
Ik weet NU de betekenis van houden van!
En kan nu zeggen:

JIJ WORDT MIJN MAN!!!!!!!!!!!