Niet meer
Verzwakt zie ik wat
uiteenvalt als ik mijn gedachten
de schuld geef
en niet meer wat de schuld mij geeft.
En ik
niet kan geloven dat ik verloren
niet meer zal
vechten met jouw vertrouwen
en onze
vriendschap.
En het einde
ons vergeet
en alleen de leugen onze namen
nog weet.
uiteenvalt als ik mijn gedachten
de schuld geef
en niet meer wat de schuld mij geeft.
En ik
niet kan geloven dat ik verloren
niet meer zal
vechten met jouw vertrouwen
en onze
vriendschap.
En het einde
ons vergeet
en alleen de leugen onze namen
nog weet.
Reacties op dit gedicht
| charly: | Donderdag, juni 13, 2002 23:23 |
| Maar is fictie zo indringend schrijfbaar? Weer een meesterwerk, |
|
| Hanneke Eirinn: | Donderdag, juni 13, 2002 23:16 |
| zo triest altijd Victor, maar zo prachtig ook deze melancholie.. | |
| Sheena: | Donderdag, juni 13, 2002 23:16 |
| pfffffft victor, soms verlang ik ernaar te horen, dat alles wat je schrijft slechts fictie is ...... liefs, Sheena |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor ruhlmann | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 13 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||