01/1988 .



Symbiose .



Eenzaamheid , verscheurd , men ziel verstard .

De nevel van de angst doet men ogen tranen .

Alles om me heen is onbereikbaar door de smart ,

’ t gevoel werd uit men lijf verbannen .



nochtans , ik weet dat jij hier ergens bent ,

maar de pijn maakt , dat je mij niet kent .

Soms snijd de haat me door de leden ;

Waarom heb je mij zo fel gesneden ?



De ziekte breid zich langzaam uit ,

Ze voed zich met mijn bloed .

Steeds harder slaat ze toe ;

Met in haar ogen een duivelse gloed .



Alles wat nog van me over is heb je nog te goed ;

Mijn wraak ; dat is mijn dood ; naar ik vermoed .



Marth Haesendonckx