Mijn ziel
Ik ben er voor iedereen
gegrond doch verwond struikel ik
over mijn eigen leven.
Niemand die het ziet,
deze ziel is verloren.
Ik loop lastig, een echt
kruidje-roer-me-niet,
op een hobbelige helling
het zwoegen naar de top
opgegeven, wanhopig
en verzwakt
blijven hangen
in doornige struiken.
Voorlopig is dit
mijn leven,
een puinhoop van
psychologische ruïnes.
En jij, mijn hoop,
het doel van mijn bestaan
leeft knus in
andermans armen.
Somber
oogt mijn geest.
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Zondag, juni 16, 2002 01:00 |
| *zucht* ..... verlangen naar een pad dat effen is en met duidelijke wegwijzers .... Sheena |
|
| charly: | Zondag, juni 16, 2002 00:58 |
| triest, | |
| Hanneke Eirinn: | Zaterdag, juni 15, 2002 23:03 |
| prachtig droeflottig gedicht Joris... knuf | |
| Jolka: | Zaterdag, juni 15, 2002 21:06 |
| Ik weet precies hoe je je voelt | |
| *just me*: | Zaterdag, juni 15, 2002 19:58 |
| prachtig verwoord!! Je bent niet alleen. Knuf |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Joris Daelemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||