wie
overdag verlang ik soms naar het duister
kon ik me maar verschuilen in de nacht
diep in de nacht, tranen in mijn kussen
diep in de nacht, geef ik ze de ruimte
overdag durf ik dit niet, dan wil ik sterk zijn,
wil ik me niet laten kennen
ik zit gevangen achter tralies van verdriet en pijn
alleen het ergste is, er blijkt geen sleutel voor te zijn
kon ik me maar verschuilen in de nacht
diep in de nacht, tranen in mijn kussen
diep in de nacht, geef ik ze de ruimte
overdag durf ik dit niet, dan wil ik sterk zijn,
wil ik me niet laten kennen
ik zit gevangen achter tralies van verdriet en pijn
alleen het ergste is, er blijkt geen sleutel voor te zijn
Reacties op dit gedicht
| margreetS: | Donderdag, december 21, 2000 11:54 |
| het is echt ongelooflijk , onze gevoelens zijn precies hetzelfde....xxxxx | |
| tineke: | Donderdag, december 07, 2000 17:14 |
| stap je voor stapje ga je voor uit. En ga je de richting uit naar de toekomst.. zo zal je dan steeds beetje bij beetje je beter voelen. liefs tineke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Margreet | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 07 december 2000 | ||
| Thema's: | ||