Ik voel me zo alleen,
ik kan er niet meer omheen.
Ik heb nu altijd gedaan of er niets aan de hand was,
maar daarvoor kwam heel wat gelieg aan te pas.
Die vreselijke leugens en vragen,
die aan je blijven knagen.
Ze vragen: hoe gaat het met jou?
waarom ze dat vragen? "omdat ik van je hou"
Ja sure, gewoon uit beleefdheid
zo gaat het toch altijd?
maar er wordt van je verwacht dat je zegt: het gaat goed
dus dat is uiteidelijk toch wat je doet.
Gewoon zodat ze niet verder vragen,
en je niet nog meer leugens op je schouders moet dragen.
Nergens voel ik mij thuis,
ik voel mezelf wegglijden in het gedruis.
Ik raak mezelf kwijt
in deze kolk van verwardheid.
Waar is mijn plaats?
beschermd tegen al het kwaads.
Waar ik helemaal mezelf kan zijn,
alleen met mijn pijn...