Park,
De houten brug, die nutteloos stond,
heeft haar patroon in het mos verloren.
Ooit bracht ze ons verscholen,
in 't riet, dat in haar dorheid,
nu het landschap heeft geopend.
De spinnenwebben die ik uit,
je haren streek, ontbraken,
bij het doorsteken van de poort.
Net toen, brak 't warmteonweer,
dat me tot de botten doorweekte,
net als toen we kusten,
en de eenden met ons lachten,
maar zelfs zij zijn naar betere oorden.
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Dinsdag, juni 18, 2002 16:11 |
| hmmm memories, memories.. mooie Charly :) | |
| Koelemij, Harold: | Dinsdag, juni 18, 2002 08:51 |
| topstuk |
|
| free: | Dinsdag, juni 18, 2002 07:53 |
| toch n mooie herinnering toch... liefs free |
|
| The Wizard Of Lightning: | Dinsdag, juni 18, 2002 00:45 |
| het verleden verwijdert zichzelf.. ik was laats is gaan kijken naar me oude school en diens bij gebouwen.. allemaal afgebroken. Niks meer van over. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: charly | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||