Ik zie, ik zie
Ik zie, ik zie...
Ik zie de maan, weerspiegeld in een glans
van schoonheid, zie’k de sterrenlucht, nochtans
ik kijk niet naar de hemel, toch die schijn,
en toch die gloed oneindig helder, rein.
Ik tracht te definieren wat ik zie
naast al die wondre spiegelingen die
fungeren als de sleutel voor het slot
dat toegang biedt tot nog een diepre grot.
Er ergens daar verblijft een deel van mij,
een woord of zin die daar ooit achterbleef
verborgen op een plaats die’k niet verdien,
maar toch ben ik daarmee onzachlijk blij.
Ik keek de schoonheid binnen en beschreef,
wat jij nooit zonder omwegen zult zien.
Ik zie de maan, weerspiegeld in een glans
van schoonheid, zie’k de sterrenlucht, nochtans
ik kijk niet naar de hemel, toch die schijn,
en toch die gloed oneindig helder, rein.
Ik tracht te definieren wat ik zie
naast al die wondre spiegelingen die
fungeren als de sleutel voor het slot
dat toegang biedt tot nog een diepre grot.
Er ergens daar verblijft een deel van mij,
een woord of zin die daar ooit achterbleef
verborgen op een plaats die’k niet verdien,
maar toch ben ik daarmee onzachlijk blij.
Ik keek de schoonheid binnen en beschreef,
wat jij nooit zonder omwegen zult zien.
Reacties op dit gedicht
| marousha: | Donderdag, juli 11, 2002 21:06 |
| ik weet niet wat ik moet zeggen behalve dat je heel mooi kan dichten. echt mooi geschreven!! veel liefs. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Obed | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 18 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||