(dit is niet echt een gedicht, maar het komt recht uit mijn hart)

lieve opa,

het is moeilijk te beschrijven wat ik nu voel 2 weken na je crematie.
ik heb nog steeds het gevoel dat je even op vakantie bent en straks weer terug komt.

zondag 2 juni ben je van ons heen gegaan.
die week die volgde was ontzettend moeilijk.
eerst een paar keer alleen met de familie naar de aula om afscheid te nemen.
op donderdag en vrijdag kwamen ook jou vrienden en kennissen.
elke keer stroomden die tranen weer over mijn wangen.

vrijdag gingen we weer eerst naar de aula om daarna jou kist te zien verdwijnen in de auto opweg naar het echte "einde" van jou.

toen we met z'n allen in die mooie zaal zaten keek ik nog eens naar je kist.
weer kwamen die tranen mijn ogen wazig maken.
eerst kwam er een nummer van het slavenkoor, wat jij zo mooi vond.
daarna moest oom piet wat zeggen, en daarna marjolein, jessica en ik.

ik had mezelf voorgenomen om in ieder geval niet te gaan huilen als ik aan het praten was, maar ik had het wel ontzettend moeilijk.
daarna gingen we met alle kleinkinderen naar voren om witte rozen bij je kist neer te leggen.

na het 2e nummer kwam er een vrouw naar voren om het verhaal te vertellen wat ze heeft samengesteld uit kleine verhalen van ons.

daarna kwam het nummer: TIME TO SAY GOODBYE van Andrea Bocceli.
toen was het tijd voor een laatste groet aan jou, maar ik wou niet bij je weg, maar ik moest wel.

toen we onderweg waren naar de zaal om nog even koffie te gaan drinken hoorde ik iedereen zeggen: het is goed zo.
want je was zonder pijn heen gegaan en je lag er vredig bij in je kist.

ik hoorde ook even later dat er 130 mensen op je crematie waren geweest, dat vond ik echt geweldig.

lieve opa, ik mis je ontzettend en ik zal je nooit vergeten.
je zit voor altijd in mijn hart.

veel liefs en een dikke kus

Ryanne