Nooit meer terug
Ik heb spijt,
mijn moeder lijdt.
Want mijn pa is weg,
En wie hebben hier pech.
Die pijn en die verdriet die aan ons vreed,
die jou eigenlijk aan kleed.
Ik wil hem geven,
mijn leven.
Dat mijn pa terug komt,
dat hij weer voor mijn ma stond.
Maar nu is het te laat,
het lijkt net of hij nu tegen mij praat.
Ik voel die verdriet,
die nu in mij giet.
Het lijkt net of hij het voeld,
en het zo bedoelt.
Het was niet mijn fout,
mijn hart is nu van hout.
Het voeld best wel goed,
hij zegt: hou moed!
Ik zie nu ineens een mug,
en besef : Hij komt nooit meer terug.
mijn moeder lijdt.
Want mijn pa is weg,
En wie hebben hier pech.
Die pijn en die verdriet die aan ons vreed,
die jou eigenlijk aan kleed.
Ik wil hem geven,
mijn leven.
Dat mijn pa terug komt,
dat hij weer voor mijn ma stond.
Maar nu is het te laat,
het lijkt net of hij nu tegen mij praat.
Ik voel die verdriet,
die nu in mij giet.
Het lijkt net of hij het voeld,
en het zo bedoelt.
Het was niet mijn fout,
mijn hart is nu van hout.
Het voeld best wel goed,
hij zegt: hou moed!
Ik zie nu ineens een mug,
en besef : Hij komt nooit meer terug.
Reacties op dit gedicht
| Esch: | Woensdag, juni 19, 2002 20:24 |
| Nee idd!! Soms denk je nog steeds dat hij om 6 uur de deur binnen komt lopen he? Ik hou van je!! Miekie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jasper Quintus | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 19 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||