Tranen van verdriet
Een traan vertrokken uit mijn oog
Zoekend naar een weg van verdriet
Een weg met kronkelige paden
Paden met stenen om over te struikelen
Struikelend valt de traan van men kin
Van men kin tot op de grond
Waar ik nu langzaam opdroog
Zoekend naar een weg van verdriet
Een weg met kronkelige paden
Paden met stenen om over te struikelen
Struikelend valt de traan van men kin
Van men kin tot op de grond
Waar ik nu langzaam opdroog
Reacties op dit gedicht
| katelijne: | Zondag, mei 19, 2002 19:48 |
| je hebt het mooi omschreven en zolang je je verdriet een uitweg laat dan komt vroeg of laat het zonnetje tevoorschijn |
|
| Vera: | Donderdag, januari 11, 2001 20:10 |
| Hai, Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik uit eigen ervaring weet dat dit soort gedichten meestal minder aandacht krijgen terwijl dit zeer onterecht is. Ik vind het mooi, vol emotie zoals jij het precies zelf wilt. Ga zo door! |
|
| ilona: | Zondag, december 10, 2000 19:41 |
| mooi omschreven hoor.... | |
Over dit gedicht
| Auteur: veronique | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2000 | ||
| Thema's: | ||