Je was zo zeker van je stuk,
je keuze was gemaakt.
Je zou strijden voor ons.
De eindstreep kwam in zicht.
Toen speelde je geweten het spel
met je gevoelens uit.
Je vroeg in een uitzichtloze kreet,
om raad en steun aan me,
die ik je ultiem gaf.
Maar je geweten won,
het spel tegenover je gevoelens
en je liet je strikken door zijn mooie woorden.
Een tijdje later kwam je tot de ontdekking
dat mijn raad geen loze woorden waren
die een jaloerse minnaar tegen je zei.
De tranen lopen nu,
onbedwongen langs je wangen
zonder dat iemand ze kan zien.
Met een eindeloos verlangen
kijk je uit naar de dag
dat je weer naar me toe kan.
Maar de onzekerheid
knaagt aan je als een wild dier,
om deze stap te zetten.
Ben je bang voor de toekomst
die je kan delen met me
zonder zorgen en verdriet?