Depressie
Als een zwarte schim
knaagt hij aan mensen's gemoed
doet ze in leegte verdwijnen
de eenzaamheid tegemoet
Hij laat ze verzinken
in pijn en verdriet
een spiraal naar beneden
de dood in 't verschiet
Teistert hun dromen
met zwarte gedachten
en maakt van hun dagen
donkere nachten
Zijn naam is depressie
vijand van 't leven
maakt mensen tot zombies
tot ze 't begeven
~*~iemand~*~
Reacties op dit gedicht
| sleepless: | Zondag, juni 23, 2002 11:00 |
| 't Is een ongelooflijk moeilijk verschijnsel. Maar vergeet niet, alle wegen leiden ergens toe. Je komt altijd wel terecht. Blijf vooral geloven in jezelf. Je bent zeker de moeite waard, toffe iemand! C U soon! |
|
| Sientje: | Donderdag, juni 20, 2002 18:09 |
| mooi gedicht, kben er heel stil van geworden... superzoen, sientje |
|
| Koelemij, Harold: | Donderdag, juni 20, 2002 16:06 |
| niet altijd iemand er zijn er genoeg die terugkeren ok das ook begeeven toch |
|
| Ophelia: | Donderdag, juni 20, 2002 15:37 |
| heel mooi gedicht! Het is de pure waarheid! Ik ondervind het maar al te goed... Liefs Nele |
|
| fried chicken: | Donderdag, juni 20, 2002 15:03 |
| Korte maar beknopte reactie: Prachtig!!! De meest treffende beschrijving: indeed, that's the ultimate description of depression!!! Groetjes, Els. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gone | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||