ik zie mijn spiegelbeeld,
een gezicht verbleekt.
een gezicht vol droefheid,
een gezicht vermoeid van strijd.
wenkbrouwen fronsend,vele vragen,
die blijven knagen.
ogen dof en nat,
ik word het zat.
een verbeten trek om mijn mond,
dat zag ik toen ik voor de spiegel stond.
ik schrok van mijn spiegelbeeld,
ik heb het mij toch niet verbeeld?
neen ik zie de tranen stromen,
hoeveel zullen er nog komen.
ik heb mijn spiegelbeeld gebroken,
de scherven diep weggestoken.
ik voel het verdriet,
maar zie de tranen niet.
allemaal omdat zij laten merken,
jij hebt niets te verwerken.
hij was je schoonvader maar,
voor mij was hij een vader 26 jaar.
en of jullie willen of niet,
ik heb ook veel verdriet.

§linda§