1987.


Denkend aan de tijdt .



Levend in de strijdt , denkend hoe ’k vermijd.



Wetend dat die tijdt nimmer komen zal ,

Mijn geest is immers in verval .



’k beroof me van het leven , ik rust reeds in mijn graf ,

het is er goed en veilig , ook al vind je ’t laf .

Ik ontsnap er aan je moordzucht , geen angst , geen nieuwe dag .



Je voedt je met mijn tranen , ze zijn voor jou te goed .

Waar schuilt de mens in jou , de man die voelt ,

Word jij dan nooit door angst en twijfel overspoeld .



Je pretendeerdt te weten wat liefde is en pijn ,

Je beweerdt dat leven moet gelijk gaan met festijn .

Maar jij weet niet hoe ’t voelt , er niet te mogen zijn .



Je praat je ziel wel uit je lijf , maar voel je ook het leed ,

Waarom geef je geen gehoor , aan je eigen versmoorde kreet .

Voel je dan niet hoe de onrust je langzaam overmant ,

Is het daarom dat je een ander voor je wagen spant ?



Marth Haesendonckx .