Zware tas met mijn verleden
Ik draag een zware tas
met mijn verleden
En ik elk vakje
zit een herinnering verstopt
zware
en minder zware
de meeste ver onderin weggestopt
Die loodzware tas
drukt al jaren
zijn littekens in mijn rug
Maar ik moet blijven lopen
eindeloos
er is geen weg terug
En bij elke pas
hoop ik dat hij verliest
een beetje van zijn last
Net zo lang
tot hij licht word
en eindelijk bij mijn lichaam past
Reacties op dit gedicht
| marcha: | Maandag, juni 24, 2002 12:02 |
| ik snap je heel goed annne en netzoals gunther al zegt heb je tijd nodig en beetje bij beetje slijt het tot ie bij je lichaam past sterkte |
|
| gunther vandenberghe: | Zondag, juni 23, 2002 17:27 |
| Ik begrijp perfect wat je zeggen wil! Het vergt tijd om met jezelf in het reine tekomen. Sterkte |
|
| ~Marina~: | Zondag, juni 23, 2002 14:09 |
| heel mooi geschreven... en verliezen doe je ze niet, verwerken echter wel op den duur, al val ik nu alleen in herhaling van wat er onder mij gezegd word... liefs Marina |
|
| *just a girl*: | Zondag, juni 23, 2002 12:36 |
| Ja sientje heeft wel gelijk,maar niet vergeten helpt niet(spreek uit ondervinding) je moet ze verwerken komt wel hoor,vraagt soms tijd wel wondermooi beschreven xkusx kimmeke |
|
| Sientje: | Zondag, juni 23, 2002 12:02 |
| mooi... maar als die herinneringen goed zijn, mogen ze geen littekens maken... Dan moeten ze fijn zijn om mee te dragen. En als ze slecht zijn, ja, dan, dan moet je ze proberen te vergeten en zo verlies je ze wel! superzoen, sientje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Anne Britt | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||