Dit is mijn laatste gedicht voor jou.
Gericht aan de vrouw waar ik zielsveel van hou.

Heb in mijn leven wel vaker afscheid genomen.
De pijn is ongekend om onvrijwillig alweer op dit punt te komen.

Eerst ga je voor mij vechten en daarna is het weer raak.
Bij jou lijkt het af en toe: bezit van de zaak, einde van het vermaak.

Met jou doet pijn maar zonder jou nog veel meer.
En ik vraag het mezelf af: waarom? Iedere dag, keer op keer.

Duizend stemmen vullen mijn hoofd, ik hoor ze allemaal tegelijkertijd.
De één mist je niet, de ander zo. Juist die momenten lijken wel een eeuwigheid.

En heel vaak wacht ik bij de telefoon of check ik mijn mail.
Ik word er doodziek van. Die momenten zijn er nog veel te veel.

Ik hoef je echt niet uit te leggen hoe ik mij voel.
Als je me een beetje kent weet je precies wat ik bedoel.

Ja, ik ben wel gevoelig, misschien meer dan gemiddeld.
Is dat de reden dat er af en toe door ons wordt gekibbeld?

Elke keer zeg ik tegen mezelf doe niet zo stom.
Maar er zit een schakeling in mijn hoofd en die wil maar niet om.

Als ik denk aan de armen die jou voortaan mogen vasthouden dan word ik misselijk en schreeuw tegen mezelf: stop!
Daarom ben ik wanhopig op zoek naar die beruchte G & L knop.

Mijn armen waren er toch voor jou, je hele leven lang.
En nu heb je mij tot deze keuze gedwongen, hoe wrang!

Zocht enkel naar de ultieme liefde, rust en veiligheid.
Soms verdenk ik je van een gespleten persoonlijkheid!

Ik heb daar wel eens dingen over gelezen.
Was het maar waar, want daar kun je misschien wel van genezen.

Ik zoek van alles om mij te kunnen verweren.
Doe een beroep op mijn verstand maar mijn hart weigert te capituleren.

Iedereen geeft aandacht, het is allemaal goed bedoeld.
Maar weet je wat? Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld.

Vergeef me dat ik je heb geschreven, maar vanaf nu zul je van mij nooit meer iets horen.
Hoef ik ook niet te weten dat er een andere is die jou wel kan bekoren.

Ben nu al jaloers op hem die de L… heeft die ik ooit heb gekend.
Ik hoop je nooit tegen te komen in de armen van een andere vent.

Ik zie er tegen op als een gigantische berg.
Daarom zeg ik slechts nog één keer: meisje wat mis ik jou toch erg.