cellen aan de wandel
nu wil ik toch ook weleens wat
iets van dit een beetje van dat
ik word zo langzamerhand wat raar
ik kan niks doen vergeet het maar
het tolt maar rond en om en om
al mijn gedachten worden krom
al mijn cellen een voor een
gaan zomaar ergens anders heen
ze vinden wel hun eigen weg
ze laten mij alleen ik zeg:
blijf ik dan wel functioneren
als jullie mij je rug toe keren?
ze stellen me gerust op een aardige manier
ze vertellen me de beste cellen blijven hier
zodat ik alleen nog maar het goede doe
ik kan gaan slapen, oogjes toe
Reacties op dit gedicht
