1987.



Kiem.



Zachte bloem , zo heel alleen , wil jij dan niet dat ik je streel .

Geen grashalm die je raken mag , alleen de wind die voelt je kracht .

Gij droomt van zon , maar leeft bij nacht ,

en langzaam word je door de dauw versmacht .



Ik zie je staan , loop niet voorbij maar kijk je aan .

Je buigt je kruin omdat je langzaam bent vergaan .

Je hart gevuld met tranen , het is je vast ontgaan ,

dat jouw stengel in de aarde is blijven staan .



Je wortels leven , je blaadjes zijn nog fris en groen ,

maar regen en storm , dagen warm en zwoel ,

hebben je niet gespaard ; ik heb met je te doen .



Zachte bloem , zo heel alleen , als jij het wil grijp ik je steel .

Ik ruk je los uit deze aarde , omdat ik het goed met je meen .

Ik leg je neer in sterke grond , doorvoel de pijn ; je bent niet alleen .

Doch ; eens , na mooie zonnige dagen ;

zal je weer bloeien als nooit voorheen .


Marth Haesendonckx .


Opgedragen aan Gudrun .