13/02/1988


Placenta .


Steeds verder weg , drijvend op de golven ; wanhoop is de eb .

De kleuren vervagen ; grauwheid allom ; pijnlijk web .


’t lichaam gezwollen van tranen ;hoop is de vloed .

’t vochtige lijfje zoekt banen ;zwelgend gebroed .


De moeder voelt zich ziek ; na maanden van dracht ;

’t kind komt nog niet ; blindheid houdt de wacht .

Hoe lang dit te verdragen , weet alleen de prematuur der nacht .


’t wezentje krijgt geen kans ; door moeders geest versmacht .

’t lijfje reeds verschanst ; door vaders wil verkracht .


Toch werd ik geboren ; sterker dan de dood .

Nu laat ik me horen , bloedend , gulpend , bloot .


Huilen mag ik niet ; op spreken staat verbod ;

Daarom verliet ik dit lijf ; en mijn geest werd bot.


Maar weet ; al is de dood nabij ; ik vecht .

Verscheurt ; met lijf en ziel ; geef ik mezelf dat recht .


Mijn laatste ademstoot , die maakt van ons een vlecht .

De geest en ’t lichaam weer verweven ; de ziel onthecht .



Marth Haesendonckx .