Vlucht!
Ik en de wind
speelden vaak samen
tikkertje met het gras,
tot mama me kwam halen,
huilend tussen het lawaai
hoorde ik haar stem.
Na de stilte zag ik rode tranen
op mama's wangen
en hoorde ik haat zeggen:
Vlucht, mijn kind,
maar vergeet me niet.
Ooit zul je begrijpen
wat je hier allemaal ziet.
speelden vaak samen
tikkertje met het gras,
tot mama me kwam halen,
huilend tussen het lawaai
hoorde ik haar stem.
Na de stilte zag ik rode tranen
op mama's wangen
en hoorde ik haat zeggen:
Vlucht, mijn kind,
maar vergeet me niet.
Ooit zul je begrijpen
wat je hier allemaal ziet.
Reacties op dit gedicht
| tha lill kim: | Maandag, juni 24, 2002 20:51 |
| wauw zeg ben gewoon sprakeloos echt heel mooi geschreven heel sterk uitgedrukt..... liefs kim |
|
| Ria Overwater: | Zondag, juni 23, 2002 20:28 |
| Wat enorm goed verwoord. Hoop niet dat je het kind zelf was/bent? Liefs Ria |
|
| Sientje: | Zondag, juni 23, 2002 19:22 |
| hier word ik echt stil van... die kinderen en kinderlijke naiviteit en onwetendheid, die zijn de grootste slachtoffers van oorlog... je gedicht heeft me stil gemaakt... knap! superzoen, sientje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ruben Lagatie | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||