Geen oog doe ik meer dicht
bang om over jou te dromen.
Overal zie ik jouw gezicht
hoe heeft het zover kunnen komen?
Een jaar geleden ontmoetten wij elkaar
Recht uit de gevangenis kwam jij,
je leefde voor gevaar.
Jij was de tegenpool van mij.
Ik kende jouw gevoelens voor mij
Maar zelf ontkende ik alles
en ik zette mijn gevoelens opzij
Wat moest ik anders doen?
Een jaar geleden verdween je uit mijn leven
je zat weer in de gevangenis,
net op het moment dat ik je mijn hart wilde geven
Geen dag voorbij dat ik je niet mis..
Nooit afscheid genomen
Nooit gedaan wat ik nu willen zou
Nooit aan deze pijn kunnen ontkomen
Nooit gezegt dat ik van hem hou
Een half jaar geleden
Hij was ontsnapt uit de cel
Naar het buitenland gereden
Ze zochten hem in het begin nog wel
Nu al sinds een maand of twee
is hij veilig, het zoeken is gestopt
Ik heb het er zo moeilijk mee
mijn hart die steeds sneller klopt
Iedereen die hem al gezien heeft
ze vertellen over hem, hoe het met hem gaat
Ze zeggen dat hij nog steeds hetzelfde leven leeft
en dat hij vroeg of laat ons toch weer voor de cel verlaat.
Ik wilde hem zien, niet in mijn dromen, maar nu in het echt
ik wilde hem aanraken, wetende dat het waar is
waar wat iedereen zegt
Maar toen ik hem in de stad ging zoeken, liep ik hem voor de zoveelste keer mis.
Hij lijkt een verslaving te zijn
een verslaving die pas stopt bij onze hereniging
of die erger wordt, niet meer te stoppen, vol liefde of vol pijn...