26 jaar geleden haalde jij mij uit het tehuis,
en zei jij hoort bij ons thuis.
ik werd door jouw gezin niet aanvaard,
maar jij zei heel bedaard,
met een zeer kordate toon.
ze houd van mijn zoon.
en ik wil haar met open armen ontvangen,
en zo een beetje een vader vervangen.
jaren gingen voorbij,
en steeds stond je aan mijn zij.
toen de diagnose van mijn ziekte werd verteld,
werd ik weer door jouw gezin gekweld.
plots kende ze mij niet meer,
maar daar was jij weer.
kind zei je ik kan het aangedane leed niet wegvegen,
maar ik kan je wel mijn vaderliefde geven.
ik heb me toen in je sterke armen verschuild,
samen hebben we gehuild.
maar door de vele ruzie's en verwijt,
was ik weer een vader kwijt.
je werd door je kinderen gesart,
en koos voor hun hart.
ik zag jouw lijden,
omdat je mij moest vermijden.
ze zijn tussen ons gekomen,
maar mijn liefde voor jou hebben ze nooit ontnomen.
neen paps,ik hoef jou niets te vergeven,
in mijn hart ben je altijd mijn vader gebleven.
en nu ben je er niet meer,weg,dood.
maar mijn liefde voor jou is nog even groot.

paps ik hoop dat je deze woorden hoort.

je (schoon)DOCHTER §linda§