1987.

Twee ! !

Twee snoetjes zie ik voor het raam ;

vier beentjes staan er onderaan .

Twee buikjes dik en rond van ’t eten ;

vier oogjes die ’k nooit zal vergeten .



Ik hoor ze stommelen in de gang ;

’k weet niet waarom maar ’k ben wat bang .

Ik voel , er schuilt een groot verlangen ,

maar ’k heb het uit men hart verbannen .



Vier handjes strelen zacht mijn wang ;

ik merk nu weer die sterke drang .

Ik weet heel zeker dat zo ’n kind ,

me weer opnieuw aan ’t leven bindt .



Twee snoetjes rond en weltevree ;

ik draai me om ; denk , « weg ermee »

De pijn die ’k voel is veel te groot ,

Hij doorscheurt men hart en maakt me dood .



Twee ogen doelloos starend ;

want elke blik is onrustbarend .

Met deze pijn wil ik niet leven ;

ik die zo graag had willen geven !


Marth Haesendonckx .