zomaar even weg
zomaar even weg
hij liet mij zomaar even staan
hij hoorde een stem
en ging bij mij vandaan
opende een deur
waarvan ik niet zeker was
ik wilde hem beschermen
maar hij lag nog in het gras
niks aan de hand zou je denken
als je het niet had gezien
maar ik zag hem kijken
naar de stenen misschien
hij zag haar lopen
keerde zich om en wist niet meer
of ze daar echt had gestaan
en ik kreeg een mep, voor de eerste keer
daarna heel wat vaker
was ik erbij toen hij ging
klimmen op de muren
spiderman als hij daar hing
hij kan de lijnen niet meer volgen
niet meer voelen wat ik voel
hij is leeg en hij is moe
begrijp je wat ik bedoel?
Reacties op dit gedicht
| magiceye: | Vrijdag, juli 12, 2002 18:06 |
| hoi vivian. mooi gedicht. denk dat ik wel een beetje weet wat je bedoelt. denk dat iedereen dat wel eens voelt, meemaakt. groetjes marijke |
|
| Nicolette: | Donderdag, juni 27, 2002 16:00 |
| Hoi Spiegelbeeldje, Ja ik begrijp wat je bedoel. We gaan hier allemaal door onze eigen pijn heen. Zou het niet fantastisch zijn als er EEN pijn was voor allen. EEN pijn, EEN bron en daarna opperdepop. Gedaan met het leed, gedaan met de pijn. Ik geniet van je gedichten, laat het zo zijn. Groetjes, Nicolette |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Peace | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 27 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||