Mijn kindje .



Mijn kindje werd te laat geboren ,

ik kan er niet meer bij .

Nu word het steeds verstoten ;

nadat elke kreet in mij ;

door een ander wordt genoten .



Mijn vrouw kan zo niet leven ,

geen grond om op te staan .

Wat vallt er na te streven ,

geen reden van bestaan .

Ik kon hun slechts mijn kindje geven .



Doch kind , noch vrouw , konden de wereld aan ;

het was hun niet gegeven , een ander neer te slaan .

Ze kruipen samen in een graf ,

lieten tranen van pijn en angst versmelten .

De tranen maakten daar komaf ;

met wat de mensen over hen vertelden .


Marth Haesendonckx .