Ik raak je kwijt.
Jouw ogen staren me aan
Over je wang loopt een traan
Overal voel ik jouw verdriet
Maar begrijpen kan ik je niet.
Als ik nu in jouw ogen kijk
Voel ik dat ik je niet bereik.
Waarom laat jij me niet meer binnen?
Op deze manier kan ik niets beginnen.
Laat mij je dan toch helpen
Laat me het bloeden stelpen.
Wij hadden altijd genoeg aan één woord
Nu lijkt het alsof je me niet hoort.
Je zucht en schudt langzaam jouw hoofd
Het is net of je er niet meer in gelooft.
Ik voel dat ik je ga verliezen
En deze keer is er geen sprake van kiezen…
Reacties op dit gedicht
| Robski: | Dinsdag, juli 02, 2002 00:03 |
| Een bekend gevoel.. hou moed.. en weet dat er anders mensen zijn die altijd om je zullen geven.. Liefs Rob |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dozie | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 01 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||