hopeloos
toen jij in mijn ogen keek
zo heel onverwachts
voelde ik me blozen
ik durfde niet
maar toch kon ik het niet laten
om eventjes
heel geniepig
naar je te kijken
en ik ontving die stalende lach van jou
ik voelde me plots zo vreemd
ik wist niet wat te doen
toen kwam die ene dans
en alles was in orde
we gingen samen wandelen
en toen was die vonk daar
ik was gewoon herboren
sinsdien
kan ik maar aan 1
ding meer denken en dat is
aan jou
Reacties op dit gedicht
| sil(ver): | Dinsdag, juli 02, 2002 12:50 |
| Mooi verwoord wat toch zo sterk doet voelen. Terwijl ik dit las werd ik meegesleept. Mooi gedaan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dorine | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 02 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||