Tien mei negentien veertig.
De Duitsers vallen Holland binnen.
Om jonge en sterke maanen voor hun fabrieken te innen.
Veel mensen schrikken zich lam.
Ze wisten dat deze dag ooit kwam.
Maar dat het Hollandse leger zich na 5 dagen overgaf.
Daarvan stond haast iedereen paf.
Sommige mensen dachten juist: HA wat fijn.
Ik wil ook een duitser zijn.
Gelukkig kwamen op 6 juli negentien vierenveertig.
De engelse en amerikanen bijna heel Europa helpen.
Helaas konden ze niet al het verdriet verhelpen.
Dat de Duitsers veel mensen aan deden.
Vooral de Joden en Zigeuners hebbenn er veel onder geleden.
Die werden in kampen gestopt.
En in een gaskamer gedropt.
Veel mensen die de oorlog mee hebben gmaakt hebben nu nog veel verdriet.
Want de Duitsers hebben veel bloed vergiet.
Dit gedicht bewijst maar weer dat de oorlog nu nog wonden veroorzaakt.
Ook al is het alleen maar bij mensen diep van binnen.

( Ik draag dit gedicht op voor de mensen die de oorlog hebben meegemaakt en soms nog nat van het zweet door alle slechte herinderingen wakker worden).

Soldaat(v)