Samadi :
Ik ging ooit op ontdekkingsreis ,
In de menselijke geest .
De dingen die ik daar toen zag .
O God , dat was een feest .
Eerst was er Chaos en verwarring .
Toen kwam voor mij een diepe rust .
Het leek bijna op een verstarring .
Gevoelens en gedachten werden daar geblust
Ik concentreerde mij op het einde.
’t was of ik door het helal gleed .
Met het gevoel dat ik wegdeinde .
En op een staartster verder reed .
Al de zintuigen verdwenen .
Losten op in vree en rust .
Er waren geen sterren meer die schenen.
’t firmament was uitgeblust
Ook van « ik ben »was er geen sprake .
Weg was de dualiteit
Wie dat ooit eens heeft ervaren .
Die raakt nooit zijn weg meer kwijt .
Geloven doe ik nu niet meer,want « ik weet »
Dat we allen zullen samen komen
In dat cosmische geheel .
En dan samen zullen dromen .
« ik was ook een deel . »
Pramodah.