Zoekend naar woorden,
denk ik aan dat kleine engeltje,
welke me vroeg om even te blijven.
De afstand tussen ons was groot,
maar haar liefde voor ons
overbrugde de kilometers.
Ze wilde voor het slapen gaan,
me vertellen wat ze gedaan had
en me een zoete droom wensen.
Met haar manier van zijn,
liet ze me tranen in de ogen krijgen,
niet van verdriet maar van vreugde.
Langzaam maar zeker
verovert ze mijn hart
als een hartendief, die ik lief heb.
Eens komt de dag,
dat we met z'n drietjes samen
in de wereld kunnen wandelen.
En aan ieder die we ontmoeten,
schenken we onze lach van vreugde,
om te zeggen: ‘ware liefde bestaat'
Mijn twee engeltjes,
jullie maakten van me
de gelukkigste man die er bestaat.