Voorzichtig kijk ik om mij heen,
zoekend naar mijn lieve dierbare.
Heel herkenbaar is hij vaak,
maar nog vaker is hij zo onzichtbaar.

Onzichtbaar tussen schijn en werkelijkheid,
want het geeft verwarring in de tijd.
Verwarring omdat mijn gelijkgestemde,
moeten zoeken naar zichzelf, en voert dus een strijd.

Laat staan dat jij mij kunt herkennen,
want wanneer noemt iemand je nu een vriend.
Vriendschap voor het leven,
dat is het, wat wordt geengageerd.

In hoeverre is het betrouwbaar,
als iemand je zoekt en vindt.
Waarom al dat zoeken,
en geeft zoveel gebaar.

Gebaren van vertrouwen,
vertrouwen in een mens.
Hoewel mensen anderen kunnen kwetsen
al is dat nooit hun echte wens.

Waar is soms dat gevoel van begrip gebleven,
welke is gevormd in een basis al.
Die basis die er voor moet zorgen,
dat jij mijn vriend bent, bovenal.

Die lieve warme schouder, zo onbaatzuchtig aangeboden,
vangen de tranen die zich hebben gevormd.
En vallen stilletjes heel diep naar binnen,
een voor een, in jouw hart, ongestoord.

Weet hoe belangrijk je voor mij bent,lieve vriend,
maar nog beter kan ik je dierbaar noemen.
dierbare vriend zoals ik het voel,
het doet mij pijn als je soms niet begrijpt wat ik bedoel.

Ik weet dat ik duizend woorden nodig hebben zal,
om duidelijk te maken hoe het zal gaan, mijn lieve vriend.
Maar vriendschap is geluk hebben,
en hoop dat je dat begrijpen kunt.

Blijf open staan en luisteren,
voor het wonderlijke dat een vriendschap betekenen kan.
Alleen dan kun je ervaren wat het is,
en hoe het voelt, een vriendschap dicht in je hart.