oma,ik weet niet hoe het komt dat ik u opeens zoveel mis,nadat ik u zag dacht ik dat het beter was en ik weet dat dat ook zo is maar ik mis u en wil u weer zien maar ik weet nie hoe u te roepen of bij mij te halen en het is zo moeilijk u opeens weer zo te missen en ik kan er ook maar niet bij waarom het zo is ik bedoel ik hou van u en dat weet je maar ik wist dat je gelukkig was en dat weet ik nog steeds,ik hoop dat u zich snel weer aan mij zal laten zien want ik mis de lieve lach op uw gezicht die ik toen zag en u weet hoegraag ik u mag,ik zei toen misschien dag tegen u en dacht ermee verder te kunnen maar het blijkt dat ik u zo af en toen nog nodig heb dus hoop ik maar dat u snel weer komt en kijk in het rond,ik ga alles lekker voor mezelf houden en zeg het tegen niemand tegen niemand niet zodat niemand ziet hoe ik me voel,ik mis u en mijn vader,waarom komt dat allemaal nu?ik wil weg ik wil vluchten om dit ff niet meer te voelen maar ik kan nergens heen,ik voel me zo alleen,ik kan het niet tegen mamma zeggen zij kan hier niet goed tegen niet tegen mijn gave en zo misschien vertel ik het essie maar ik weet niet of ik dat kan,ik moest het even kwijt en doe dat dan maar zo,ik zeg bij deze hallo en tot ziens en hopen maar dat het beter word want ik snap er echt nix meer van,het leven is zo verdomde zwaar en hard man