WINTER
WINTER
Geborgen in de grijze morgen
wit de wereld zich opnieuw.
Vlokken stillen in hun spel, dragen traagheid,
dwarrelen nog wel, voordat de grond ze rusten laat.
Poedersneeuw verzoet de kou,
drift spelend in een strakkend blauw.
ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas.
Ze liggen rijpend, slootgeschikt en waterpas.
Uitgestrekt, wit rondgevlekt in kristallijn,
speelt vorst, in hermelijn, met licht en pijn.
Hij straalt intens zijn koude macht.
Speldenprikken zilver, zonnen in het klein.
Sterren vriezen , glitterfijn,
het water in een nacht tot kracht.
WIL MELKER
19/12/2000
Reacties op dit gedicht
| lejaeghere rudi: | Maandag, november 26, 2001 19:17 |
| Heel mooi gedicht.Rijk van t aal, goed gebruik van beeldspraak en metafoor. | |
| poema: | Zaterdag, februari 17, 2001 21:43 |
| Winters tafereel tot LEVEN geschreven. Mooi. poema |
|
| Maarten van Hal: | Dinsdag, januari 16, 2001 19:22 |
| Hey, Het gedicht is wel goed maar voor een 13-jarige jongeman als mij is het wel vrij ingewikkeld... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Wil | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 19 december 2000 | ||
| Thema's: | ||