Erica

Reeds in een lang en ver verleden
heb ik met moeite
telkens een stukje afscheid
van je moeten nemen
van de vrouw die jij ooit was.
Omdat ik je steeds minder
ging herkennen
en omdat je telkens
verder scheen weg te drijven
van het beeld dat ik van je had.
Door het slepen van de tijd
was ik vergeten
dat je ooit mijn grote voorbeeld was.
Het deed me pijn
je zo te zien lijden
hoe je de grond onder je voeten
steeds verloor
hoe je terug rechtstond en weer viel.
Waarom greep je niet naar
onze uitgestrekte handen
die met veel kracht...
Of was je dieper dan we wisten
en reikten ze niet ver genoeg
voor jou?
Nu je weg bent
onomkeerbaar en voorgoed
ben je nadrukkelijk aanwezig
neem ik je mee
op elke weg
die ik nog ga
Alsof het gisteren was,
herinner ik glashelder
de kleinste dingen
die wij samen hebben beleefd.
Mijn leven werd door jou getekend,Erica!

Geschreven door

Inge Lambrichts

Reacties op dit gedicht

Inge Lambrichts vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Laurier:	Vrijdag, september 06, 2002 10:44
Zeer mooi, Een troostende knuffel Jo Laurier

Hans Winter:	Woensdag, juli 10, 2002 01:40
alleen maar denkend aan jou zal ik alleen zijn, vaak ben ik alleen maar denkend aan jou. groetje, hans

Engeltjuh:	Woensdag, juli 10, 2002 00:05
wauw slik.. raakt me echt ontzettend dit gedicht. herken het, je weet het heel erg mooi te verwoorduh! kusjuhs van Amber

Over dit gedicht

Auteur: Inge Lambrichts
Gecontroleerd door: Frummel
Gepubliceerd op: 09 juli 2002
Thema's: [Zelfmoord] [Dood] [Verlies]