(ik heb nog geen gedicht gelezen met deze titel dus ik weet niet of dit goed is maar volgens mij mag je ervan maken wat je wilt toch??ik hoop dat het een beetje goed is)
een jonge meidje,pas een jaar of 16 loopt over straat
het is donker en al erg laat
maar het maakt haar niet uit want voor haar is der geen verschil
het is buiten ook nog eens vreselijk koud en kil
maar in haar hart is precies hetzelfde mis
het leven is geen kattepis
niemand die haar opmerkt,niemand die haar ziet
niemand ziet haar intense verdriet
haar gedachten dwalen af steeds verder weg tot je ze nooit meer terug vind
dat arme kleine kind
weet niet meer wat te doen of wat te denken
ze loopt haar hersens maar te krenken
maar met haar gedachten gebeurt steeds hetzelfde,steeds weer
ze dwalen af keer op keer
heeft ze eindelijk iets vrolijks te pakken
dan dwalen die gedachten onmiddelijk weer ver weg
moet ze nu de hoop al laten zakken
misschien vind ooit iemand haar dwalende gedachten
en zien ze weer hoe ze ooit lachte
misschien kunnen ze haar ooit helpen
om de pijn te stelpen
maar dan moet er eerst iemand kijken
in plaats van haar steeds af te zeiken
totdan heeft ze haar dwalende gedachten
naar vreugde en mensen met wie ze lachte
hopen maar dat iemand ze ooit weer terug geeft
dan weet ze weer waarom ze leeft