Moe zijn!
Mijn hart leg ik nu voorzichtig in een doos,
het is moe en verdrietig al een hele poos.
Het duurt nu al zolang,
dat maakt mij bang.
Alsmaar moeten vechten voor dat
ene belangrijke doel.
Ze weer moeten incasseren die
klappen in je smoel.
Op afstand huilt er iemand met me mee,
dat hart ook niet meer gedwee.
Allebei een innerlijke verschrikkelijke pijn,
hoe het in ons leven zo had moeten zijn.
Proberen elkander een beetje op te beuren,
het een plaats geven er niet over blijven zeuren.
Elkaar het gunnen, het zien te geven,
weer die zin in dat belangrijke leven.
Van elkaar blijven houden net als toen,
waarderen en respecteren uit alle fatsoen.
Vechtend en worstelend komen we uit die put,
eens weer boven, ons leven heeft dan weer nut.