In de ogen van mijn kind...
Het overkwam me deze morgen,
en baarde me direct grote zorgen.
Je oogjes keken me aan en ik zag haat...
Vanwaar dit gevoel? WIE plant er dat zaad?
Beslist onaanvaardbaar... Het is niet goed,
dat omwille van eigen gemoed,
anderen héél geraffineerd proberen,
om jouw eerlijke liefde te doen keren.
Ik hou héél véél van jou,
maar sta daar huidig mee in de kou.
Na al méér dan een half jaar, jullie te moeten missen,
weet ik niet wat dat betekent voor jullie; ik kan enkel gissen.
Mij doet het in elk geval véél verdriet en harde hartepijn,
veel liever zou ik dichter bij jullie willen zijn...
Als jullie papa slechts een weekendje om de veertien dagen, het is zó weinig, ik had meer moeten vragen...
Want mijn liefde voor jullie is grensloos,
iets waar ik bij jullie geboorte reeds voor koos.
Zo zou ik jullie zoveel aandacht en liefde willen geven,
fijne momenten laten beleven, waarden meegeven en respectvol leven.
Jullie te zien opgroeien als een volwaardig mens,
wil ik zo heel graag, is mijn liefste wens...
En precies dàt...wordt mij door die boycot onmogelijk gemaakt,
ik moet helaas toegeven.. : dit heeft mij diep geraakt!
Enkele weken geleden durfde je me nog niet aan te kijken,
maar zelfs die eerlijke houding moest wijken,
toen je gedwongen werd te zeggen 'ik ga niet mee'...
Maar was jij dat wel? Was dat jij die zei 'nee' ??
Ik zag heus wel -want papa's zien dat- het viel je erg zwaar...
allicht stond achter de deur, jouw mama klaar.
Jouw mama heeft jouw klein zieltje in haar macht.
Ik had nooit gedacht...
helemaal nooit verwacht...
dat zij jouw fijne gevoelens zó veracht...
door in jouw hartje, waar liefde wil wonen...
wat je ook altijd graag hebt willen tonen...
het zaad van haat en zelfverloochening te zaaien,
door een groot stuk goedheid in jou, te doen wegwaaien.
Dit zal onvermijdelijk heel verwarrend werken,
zoals je tot je spijt beslist zal merken...
Mijn liefde voor jullie blijft, groot is al mijn begrip,
al word ik momenteel uit jullie leventje gewipt.
Hiertegen heb ik helaas geen verweer,
en keer verdrietig huiswaarts...keer op keer!
Hoe dolgraag zou ik het anders wensen!!
Ziet dan niemand dat...??, lieve mensen?!...
(opgedragen aan alle kinderen die gedwongen gescheiden leven van één van hun ouders...)