Omdat je immers op de top verbleef
De bergen tooien zich in goud
Het pad voert ons over groene weiden
Het was alsof een bergtop boog
En riep: ‘k zal jullie begeleiden
Het groen hield op te bestaan
En maakte plaats voor ruig gebied
We moesten stijgen, hoger gaan
Maar daarheen aan jou overliet
Mijn laatste stappen waren alleen
Jij greep bevrijdend mijn hand
Omdat je immers op de top verbleef
En zag de liefde in jouw land
willem
Mams (Zij): | Vrijdag, maart 18, 2005 09:27 |
Zucht.... Mooi man... |
|
shelob: | Donderdag, maart 17, 2005 23:05 |
Mooi, top verwoordt. | |
hiljaa: | Donderdag, maart 17, 2005 20:48 |
poêtisch landschap knufliefs--hiljaa-- |
|
Bieke: | Donderdag, maart 17, 2005 11:56 |
Een plaatje weer ;) Liefs Bieke, |
|
Mindy broeders: | Donderdag, maart 17, 2005 11:10 |
mooi neergezet. Liefs mindy |
|
Lia : | Donderdag, maart 17, 2005 07:47 |
prachtig mooi gedicht.. de bergen.. de top.. voor mij zo herkenbaar.. | |
remie: | Donderdag, maart 17, 2005 07:24 |
mooi willem naar de top....Liefs Remie | |
H.J.: | Donderdag, maart 17, 2005 07:23 |
een hele klim op de vroege morgen Willem, maar nu ik eenmaal boven ben blijkt het uitzicht adembenemend. Ik lees jou dicht hijgend maar met bewondering. H.J. |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 17 maart 2005 | ||
Thema's: |