Ik zat voor het raam...
Naar buiten te staren...
Het regende hard!
Men kwam voorbij varen...
In papieren bootjes...
Gemaakt door de mensen!
Ze leken blij!
Ze hadden niets meer te wensen!!!
Het werd schemerig...
Ze deden de lichtjes aan
De kindertjes gingen naar bed.
En de ouders bleven staan...
Het was een raar gezicht...
Hoe die bootjes voorbij kwamen
Op dat laagje water...
Aan de andere kant van de ramen.
Het werd donker...
De lichtjes gingen uit.
Ik bleef maar kijken...
Naar die bootjes achter de ruit.
Toen werd ik moe...
En begon te gapen...
Ik wilde naar bed...
Ik wilde gaan slapen...
Maar toen ik eenmaal in bed lag...
Werd alles weer licht!
Ik deed m'n gordijnen open
Maar gelijk weer dicht...
Het licht was te fel...
Met mijn ogen verblind
Riep ik wat ze wilden...
ze schreeuwden:
"Je moet komen"...
"Nu meteen!!"
"En ontwaken uit je dromen!!"
Paul de Bruyn: | Zondag, januari 15, 2006 22:25 |
Mooi delend gedicht.. Als opbouwende kritiek bedoeld: De punten en uitroeptekens vind ik jammer, ééntje per zin is genoeg (voor waar je er meer hebt staan) en dan nog geeft het een pauze aan..Laat eens wat punten weg je gedicht zal lekker lopen.. Liefs, |
|
Auteur: Amzie | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 15 januari 2006 | ||
Thema's: |