Weerloos in zijn waarde is
de jongen in het huis aan
de Parklaan
somtijds aanwezig
meestal in zichzelf gekeerd
schuifelend en hummend zoekt hij
tastend en luisterend zijn weg
als een dwaallichtje bestaand
tussen mensenkinderen,
contact een spook in het
duister
Omzichtig raken warme handen
liefdevol de jongen als het
tijd is om te eten of te slapen
luisteren naar muziek een hoogtepunt
zingend en wiegend met Ennya en
Peter en de wolf
de stappen van Peter vooraf gekend
de wolf een spannend moment
Verstandelijk in wisselende sferen
begint de middag met rust op zijn
kamer en als hij zijn favoriete
liedje hoort “I feel it in my fingers”
vraagt hij ineens zachtjes; dansen?
en ik in stille verwondering
een tastbaar, ontroerend contact
ervaar.
Met dank, voor jou Philippe