zij zweefde op blote voeten
raakte amper de punten van het groene gras
een lichtvoetig bosfeetje met stralenkrans
om haar blonde engelenhaar
betoverend zong zij haar lied
dansend op haar eigen tonen als een elf
lokte zij iedereen in haar liefderijke ban
hypnotiserend met blauwe kijkers
haar klaterende lach galmde
over de groene wei, tussen bloesems door
herten hieven verwonderd het gewei hoog
rondom haar werd alles stil
zij zingt en danst niet meer
haar geest gebroken door intens verdriet
de dood roofde haar ouders weg van ’t leven
troosteloos zingt zij stil
met pijnlijk hart haar lied
alleen voor hen waar zij veel van hield
weet dat zij haar woorden kunnen horen
mama, papa, ‘k mis jullie zo