En de dag dat de lente
was een dinsdag
en ze lachte naar me
toen ze in mijn armen lag.
En hoe vaak ze daarna ook
op mijn hart trapte
ik verstilde de pijn
met de gedachte aan die eerste lach.
En ik noemde je lief vrouwtje
dat je broer verbasterde naar lief touwtje
een naam die je nog jaren droeg
Je groeide op maar bleef de lente
bruisend, onstuimig, donderwolkend,
zonnestralend en ontluikend fris.
Nu vierentwintig lentes later
zou ik je opnieuw in mijn armen willen nemen
om je te feliciteren met deze dag
en je naar me zien lachen,
maar je staat me niet toe.
Toch blijf je mijn lente, mijn kind.
en heb ik je lief
Mijn Annelief
youkie: | Donderdag, maart 31, 2011 13:08 |
hoop voor je dat het goed komt sterkte | |
Quicksilver: | Donderdag, maart 31, 2011 11:46 |
heel mooi integer ontroerend gedicht, zou het graag anders voor je willen zien lief honingbijtje knuff,dicky |
|
windwhisper: | Donderdag, maart 31, 2011 11:46 |
ik sluit me bij Yellow aan en hoop dat je weer je lentemeisje in je armen zult kunnen sluiten, ooit lieve groet Cobie |
|
Yellow: | Donderdag, maart 31, 2011 11:14 |
wow, treft me, sterkte en hopelijk komt het ooit terug goed tussen jullie | |
Auteur: honingbijtje | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 31 maart 2011 | ||
Thema's: |