Ik zie spoken
Ik schrik
Zie een spook
Een met ogen
Als kolen
Ze geven licht
In het donker
Twee lichtjes staren me aan
Ik kijk terug
Wil ze niet uit oog verliezen
Dan eens zijn het er vier
Nu wordt het eng
Maar voor ik me laat vangen
Door angst
Dan bedenk ik me
En denk nee dit zijn geen spoken
Die zijn die twee mormels
Felix en Nikey
Christa
Reacties op dit gedicht
| Johan Bovyn: | Donderdag, juli 11, 2002 23:57 |
| 'Wat spook jíj daar uit?', vroeg het ene spook. 'Ik spook maar wat rond', zei het andere. ('t Waren F. en N. in kinderlakens. Gekrompen in de was). | |
| Koelemij, Harold: | Donderdag, juli 11, 2002 15:25 |
| seop seop seop :) |
|
| arie: | Donderdag, juli 11, 2002 13:37 |
| eerst dacht ik ieksssss!! maar nu ben ik echt wakker ;-) leuk gevonden! Liefs, Arie |
|
| DrieGeetjes: | Donderdag, juli 11, 2002 12:47 |
| ;-) | |
| friedel: | Donderdag, juli 11, 2002 12:31 |
| zijn dat je katten???hahaha........spoken bestaan niet....ken je dat liedje??:P | |
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 juli 2002 | ||
| Thema's: | ||