Ik heb je niet nodig om ’s morgens op te staan,
Ik kan een leven zonder jou wel aan,
Ik heb m’n vrienden en m’n kinderen,
Jij kan m’n levensvisie niet verhinderen.
Toch zou ik je ontzettend graag naast me hebben,
We moeten niet hetzelfde nagetten,
We hoeven niet afhankelijk van elkaar te zijn,
Maar jij niet in m’n leven, ja dat doet pijn.
Kan ik je dan echt niet helpen, kan ik je dan echt niet geven,
De rust, de vrijheid, die jij in onze relatie wil beleven?
Is jouw gevoel voor mij dan niet sterk genoeg,
Is het allemaal tevergeefs, al die liefde, al dat gezwoeg?
Je stelt aan ons tweeën een perk,
Denk je dan echt dat ik niet merk,
Dat er nog meer is dan alleen je vrijheid die je wil,
Om je leven op orde te stellen, het voelt te kil…
Dat je daar onze gevoelens voor onderkent,
Dat je daar onze relatie voor ontkent,
Dat je me daarvoor achterlaat,
Is dat ik niet voldoe aan jouw ideale plaat….
Heb op zijn minst het respect voor mij dat ik verdien,
laat me je hart een laatste keer zien,
zeg me wat je reeds lange tijd voelt,
en niet over je lippen krijgt gespoeld.
Ik zal je echt niet haten, zo ben ik niet,
Dat kan ik niet maken, dat doet nog meer verdriet,
Want mijn liefde voor jou, is echt en in mij,
Alleen een harde waarheid maakt me misschien vrij…