Alweer een jaar geleden.

Jullie waren zwanger van een drieling.

Tot een daarvan bij jullie wegging.

Wat heeft zij gestreden en geleden.

En uiteindelijk dan ook niet gebleven.

Toch moesten jullie met zijn vieren doorgaan.

En met beide benen op de grond blijven staan.

En ook voor die twee meiden blijven zorgen.

Er was toch steeds weer een morgen.

Iedereen zegt; "verdriet slijt"

Maar de pijn en het gemis blijft.

Met die twee meiden vreugde en geluk.

Maar op jullie leven een stempel gedrukt.

Heel veel mensen zien niet het verdriet.

Ook omdat je nog van die twee geniet.

Ik begrijp hoe jullie je voelen.

Ondanks dat anderen het ook goed bedoelen.

Maar dat helpt je vaak niet.

Want ondanks alles blijft het grote verlies

en het grote verdriet.







Heel veel liefs ,

Kusjes, Jannie.